چقدر خوبه باتمام این که گاهی حالم بهم میریزه اما آرامش توی زندگیم هست و فکر میکنم این خیلی برام مهمه و باهاش راحتم. نیازی به توضیح نیست که بخوای به بقیه بدی. به جز یه چیز که اونم میگم. من خودممو خودمو دنیامو شاید تعداد محدودی از آدمهایی که دوسشون دارم که اونم البته زیاد نیست درگیریم باهاشون و حواس پرتی ندارم. یا کسی که بخوام و مجبور باشم خودمو باهاش هماهنگ کنم.
راستش به نظر خودم جنبه هم شاید نداشته باشم. میترسم از کارم عقب بمونم. حوصله هم ندارم. حرفیم ندارم :/ اونجور که دیگران رو دیدم که فکر میکنم خیلی برام جذاب نیست. فکر کن کسی باشه بعد درگیر بشی باهاش تازه ازت طلبکارم باشه. همیشه هم مجبور بشی بهش جواب پس بدی. همیشه اولش خوبه به مرور هی بدترو بدتر میشه نمیدونم چرا همچین تفکری دارم. اما هست. نمیدونم چجوری ادما میتونن فقط مطمئن بشن که تا آخر عمرشون میتونن با یک نفر باشن :/
چرا بعضی از دوستام براشون عجیبه که من با کسی نیستم و حتی نمیخوام باشم ؟ بیشتر دوستام ازدواج کردن و باقی مانده هم که در رابطه اند. نمیدونم چرا ازم توضیح میخوان ؟مگه من ازشون میپرسم چرا این انتخابو کردن که اونا میپرسن؟ و من نمیدونم چی باید بگم در جوابشون فقط میگم اینجوری راحتم یا پیش نیومده برای این که گیر ندن بهم.
اکثریت عادت کردن و این توی تفکرشون هست که حتما باید با کسی باشی یا حتما باید ازدواج کنی یا هرجوری هست یه ارتباطی باشه . یا از کسی خوشت بیاد که من فقط یه بار از یه نفر خوشم اومد که اونم درست نبود و فکر میکنم الان اصلاح شده. شده خوشم بیاد اما فقط خوشم میاد و نه بیشتر یعنی اگه بخواد جدی بشه خودمو عقب میکشم قطعا. نمیدونم چجوری باید بگم. شاید خود منم تا چندین سال پیش اینجوری فکر میکردم که باید یه ارتباطی باشه . اما خدارو صد هزار مرتبه شکر به مرور دیدم چقدر اینجوری برام راحت تره. این که حتی الان به خصوص این چند ساله درگیر اینم نیستم که از کسی حتی خوشم بیاد. خب چون اصلا نه جایی میرم و نه اجازه میدم کسی بیاد و نه دلم میخواد که اتفاقی بیفته حالا به هر نحوی فراریم ازش. و فکر میکنم برعکس فکر همه این درست هست. وقتی تکلیفت با خودت مشخص هست اولویت‌هاتو انتخاب کردی دیگه حرفی نمیمونه. تو زندگی من اصلا این موضوع جایی نداره وقتیم که برنامه پنج سال بعدمو نوشتم حتی بهش فکر هم نکردم. این درست هست که من نمیخوام و انتخابم اینه نه این که اویزون یکی باشم برای وقت گذروندن. راستش دلایل دیگه ایم هست که با کسی نیستم اما دلایل چه اهمیتی دارن. خوبه خانوادم هرچیم نقص داشته باشن اصراری رو این قضیه نیست البته شاید مامانم از خداش من با یکی باشم و بهش بگم ولی چه کنیم که خبری نیست و اون هم گیر نمیده چون میدونه من پامو کنم تو یه کفش دیگه در نمیارم :دی این که شوخی بود ولی واقعا اصراری ندارن و منم راضیم. یعنی میگم نه یعنی نه اصراری کسی نمیکنه :دی اینقدر حرف من قاطع هستا میبینی چه ادم خفنی هستم:دی
شاید یکی دیگه از دلایلش خودخواهی من باشه من دوست ندارم کسی مزاحمم بشه یا بخوام راجع به همه چیز توضیح بدم یا هرکاری میکنم باید انگار به چی میگن دو طرف رو در نظر بگیرم. یا طرف فکر کنه من دیگه اختیاری از خودم ندارم و باید تابع اون باشم. شاید برات عجیب بیاد اما نمیدونم بقیه چرا از امر و نهی کسی خوششون میاد؟ من واقعا درک نمیکنم هم سن و سالامو. این که دوست دارن واسه هرچیزی توضیح بدن. یکی براشون تعیین تکلیف کنه. کارای خودشون که بیخیالشن بیان یکی دیگه رو جمع کنن. من اصلا نمیتونم. واقعا نمیتونم. و راستش این توضیحات رو هیچوقت به کسی ندادم چون جلوم گارد گرفته میشه من دوست دارم سرم به کار خودم باشه شاید حتی بعضی وقتها دلم نخواد حتی کسی دورم باشه چه برسه به این که یکیو تحمل کنم تا اخر عکر و راه نجاتی نداشته باشم. درست الانم با سه نفر زندگی میکنم اما این فرق داره من از بچگی اینجا بودم و تجربه کردم یعنی نمیدونم چجوری بگم.
خلاصه که دلیل این که نوشتم این بود که ازم دوباره پرسید یکی از دوستام و من میخواستم دلایلمو مرور کنم با خودم و بگم اینجوریم بد نیست و من واقعا دارم لذت میبرم چرا امتحان نمیکنین؟ من مشکلی ندارم مشکلو کسایی دارن که نمیتونن تنها باشن هیچکاری ندارن. و این که هیچ جا خونه بابای آدم نمیشه :دی هرچند که به فکر مستقل شدن نیز هستم در سالهای دور. ولی تا اون موقع اینجا واقعا راحتم و خب مدتی که احساس میکنم درک میشم توی خونه و کارامو انجام میدم و راضیم از خودم و بقیه. زندگی باب میلمه نگاه به ناله‌ها و غر زدنام که از خودمه نکن :دی